ასტროლოგიის სრული მექანიზმი

გონიერი მკითხველიც დაიბნევა, ერთ შემთხვევაში ვაღიარებ გეოცენტრულ მოდელს, რომ დედამიწა სამყაროს უძრავი ობიექტია, პარალელურად ვამბობ, გადაადგილდება ჩვენი პლანეტაც და სხვადასხვა 12 თანავარსკვლავედს ჩაუვლის?! განვმარტავ: როდესაც საუბარია სამყაროს გეოცენტრულ სისტემაზე, ივარაუდება დედამიწის ყველაზე მდორე მოძრაობა დანარჩენ ციურ სხეულებთან – ხილულ მზესთან და პლანეტებთან მიმართებაში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, თვით დედამიწა არსად მიდის. ამის თქმა, და ჩათვალეთ, კოსმოსის გეოცენტრული მოდელი უარყოფილია. სივრცეში მილივლივებს ჩვენი პლანეტაც და ერთ წრეს აკეთებს თავის სავალ გზაზე ყოველ 12-წელიწადში ერთხელ. ეს განაპირობებს წლების 12 ზოდია-ნიშნის ჩვენზე ზემოქმედებას.

ნახაზს გადახედეთ (ილუსტრაცია 4), ეს გახლავთ სფერული სამყაროს ზერელე სახე, რომლის გარეკანზე მიხატულია გარეთა მზე (დიდი თეთრი რკალი მოძებნეთ) და ხომლები, დედამიწა კი ამ უკუნეთის შიგნითაა, აქ არ მოჩანს. რადგან მსურდა ხილული მზის „ხვრელის“ კონტურის წარმოდგენა, რათა ადვილად გაიაზროთ სამყარო როგორც სფერო, ეს ილუსტრაცია გიჩვენეთ ჯერ ნეგატივის სახით: გარედან შავია, შიგნით განათებულია. მაგრამ, ვინაიდან დღეს პირიქითაა და გვესაჭიროება სამყაროს რეალური სურათი, მისი უკეთ აღქმის მიზნით ამავე ნახატს ამჯერად წარმოგიდგენთ პოზიტივში, ანუ როგორც ეს სინამდვილეშია. შეხედეთ (ილუსტრაცია 5), სფერული სივრცე გარედან პლაზმით თეთრია მასში ჩავანებული უკუნეთი სიბნელით. ხომლებად დაწყობილ ვარსკვლავებში ჩაიხედეთ, შიგნით სიბნელეა. ვისაც არ სჯერა, ღამით ახედოს დიდ ღამეს, რაოდენ ამოვსებულია წყვდიადით მთელი სამყარო ვარს-კვლა-ვე-ბა-მდე! ამჯერად მე-6 ნახაზს გახედეთ, სადაც მზე და ვარსკვლავებიც მოვაცილე და ჩანს მხოლოდ ორი სიბრტყე: ერთ-ერთი, ჰორიზონტალური – ისაა გარეთა მზის სავალი გზა, ეკლიპტიკა, იგივე ზოდიაქოს წრე, ხოლო ოდნავ დახრილი სიბრტყე ცის ეკვატორია, სადაც ყველაზე დინჯად მოძრაობს დედამიწა.

ეკლიპტიკის წრის სრულ შემოვლას გარეთა მზე ანდომებს ერთ წელიწადს და გაივლის ოდითგან ცნობილი 88 თანავარსკვლავედიდან (სინამდვილეში მეტია) მხოლოდ 12 ხომლის სიახლოვეს; დედამიწაც გადაადგილდება ბნელ სივრცეში და გაივლის 88-დან მხოლოდ იმ 12 ცნობილ ხომლს, რომლებსაც ასტროლოგია წარმოგვიდგენს წელთა ზოდია-ნიშნების სახით. ამრიგად, ჩვენი პლანეტა დაახლოებით 12-ჯერ ნელა გადაადგილდება სივრცეში, ვიდრე – ხილული მზის „ხვრელი“. ამან განაპირობა ის, რომ მზეს და პლანეტებს ევლოთ დედამიწის ირგვლივ, რასაც ძველი ცოდნა აღიარებს, დღეს კი ამის გაგონება არ სურთ სწავლულებს. კი ბატონო, ვნახოთ, როგორ შექმნიან ახალ ფიზიკას.

აქ საჭიროა ერთი განმარტება, თორემ სწავლულები დააფიქსირებენ ჩემს მიერ დაშვებულ „ლაფსუსს“. რას ეხება ეს... ვინც ასტრონომია იცის, შემომიტევს: თუ ეს ორი გრანდიოზული რკალი ორ ადგილზე ერთმანეთს უახლოვდება, ერთ მომენტში მზე და დედამიწა ნამეტანი დაუახლოვდებიან ერთმანეთს... – არა! სფერული სამყარო ბრუნავს დამოკლებული ციკლოიდის პრინციპით თავისი დიდი პროტონის – დედამიწის გარშემო, რაც დღეს არ არის ცნობილი, მაგრამ ამას მცირე პოსტის ფორმატით ვერ ჩამოვაყალიბებ. მოკლედ ვიტყვი აი, რას: ვინაიდან ჩვენი პლანეტის ვირტუალური ბირთვი მისსავე ცენტრში არ არის და განზეა, დედამიწის სრული მასა თვითონაც დამოკლებული ციკლოიდის პრინციპით ტრიალებს მასშივე დავანებული, სამყაროს ათვლის ნულოვანი ეპიცენტრის მიმართ, რასაც ძველად ეგვიპტეში უწოდეს „რა“. ამის გამო ამ პლანეტის დასავლეთ ნახევარსფერო უფრო დიდ წრეს აკეთებს რადიუსით, ვიდრე – აღმოსავლეთ ნახევარსფერო. ეს იწვევს ოკეანეთა მიქცევ-მოქცევას და მსოფლიო წყლებს აიძულებს ფსკერიდან ოდნავ მიმოწევისკენ, ინერციის კანონია, რაც მეცნიერებმა დააბრალეს მთვარის მიზიდულობას. იცით რამხელა შეცდომაა ეს?! თუმცა, აუცილებელია ამის დამაჯერებელი ფაქტი. რა პრობლემაა:

სწავლულთა წრეებში ცნობილია, და ეს მაინც როგორ გამორჩათ მხედველობიდან, რომ დედამიწისა და მთვარის ურთიერთშემოქნევის სიმძიმის ცენტრი განთავსებულია ჩვენი პლანეტის შიგნით დაახლოებით 1200 კმ სიღრმეში ან მეტია! აი, ფაქტი! ანუ, ეს ის ადგილია, სადაც დღეს ამ პლანეტის რადონის გამოსხივება – ეგვიპტური „რა-მზე“ დავანებულა და წარმოადგენს სამყაროს ათვლის ნულოვან ცენტრს. აქ ადგილი აქვს სხვა გაუგებრობას: თუ სპეციალისტები აღიარებენ, რომ სიმძიმის ეს წერტილი დედამიწის შიგნითაა, რის ირგვლივაც მოძრაობს მთვარე, ამ შემთხვევაში ჩვენი პლანეტის სადღეღამისო პოლუსები და მათზე გამავალი წარმოსახვითი ღერძი აღარ იქნება იქ, როგორც ამას გვასწავლიან, და ვართ ასეთ გაუგებრობაში. ამიტომ ასცდა ერთმანეთს მეცნიერთა ცნობიერებაში დედამიწის მაგნიტური და სადღეღამისო პოლუსები. ეს ადასტურებს მათი აზროვნების ქაოსს, არადა წმიდა წერილით ესეც ნაწინასწარმეტყველებია.

ალბათ ნებისმიერი გონიერი მკითხველი მკითხავდა: თუ სამყაროს ირგვლივ 88 ხომლი დავანებულა და რიგრიგობით ასხივებენ დედამიწისკენ, რატომ არ იბადებიან ასტროლოგიით „გედები“, „დათვები“..., რატომ არ ვლინდება ხალხში მათი ხასიათებიც? ასეთი რამ არ ხდება იმიტომ, არც ხილული მზე დადის სხვა-დანარჩენ ხომლთა სიახლოვეს, არც – დედამიწა, საიდანაც განსხვავებული თვისებები უნდა შემოსხივებულიყო ჩვენი პლანეტისკენ.

ვთქვათ და მეცნიერებმა ცნეს სამყაროს გეოცენტრული მოდელი. სად მიგვიყვანს ეს... – სივრცის აღნაგობის ჭეშმარიტებასთან. ასტრონომები ასკვნიან: „გეოცენტრიზმის აღიარება დაუშვებელია იმიტომ, თუ მართლა მზე გადაადგილდება ჩვენს ირგვლივ, ადამიანის ხედვის უნარიდან გამომდინარე არავითარ შემთხვევაში არ უნდა იცვლებოდეს მანძილი ვარსკვლავთა შორის და დროის ნებისმიერ მონაკვეთში დედამიწიდან უნდა დაფიქსირდეს მათი ერთი და იგივე წყობა“. არადა იცვლება! თუმცა, ასტროფიზიკოსები ცდებიან იმიტომ, კარგად არ იციან გეოცენტრიზმის საფუძვლები და მიიჩნიეს, თითქოს უწინდელების თქმით დედამიწა სფერული სივრცის აბსოლუტურად უძრავი ობიექტია. ასე არ არის. სივრცეში გადაადგილდება დედამიწაც. აი, რატომ „იცვლება“ მანძილი ვარსკვლავთა შორის, რასაც ადამიანის თვალი აფიქსირებს.

ბოლოს და ბოლოს, რა არის „ხომლი“ და რა გვასხივებს იქიდან? ნახეთ, საით ვითარდება თანამედროვე ასტრონომია: სამიოდე წლით უკან ნაცნობმა შინ მომიტანა ინტერნეტიდან ამოწერილი გიგაბაიტნახევრიანი ფაილი და კომპუტერით მიჩვენა. ეს გახლდათ „სტოპ“ კადრებით აკინძული საათნახევრიანი ულამაზესი ანიმაციური პანორამა, რამაც ფერად სიზმარში ნანახი არაამქვეყნიური ყოფიერება გამახსენა. რას წარმოადგენს ეს დიაფილმი... აღმოჩნდა, როდესაც დედამიწიდან კოსმოსში გატანილი ამერიკული ტელესკოპი „ჰაბლით“ აფიქსირებდნენ ძალზედ შორეულ მანძილებს, მისი ობიექტივი გასწვდა ჩვენი სფერული სამყაროს საზღვართან მიმოფანტულ რამდენიმე სიკაშკაშეს, ფოტოები აქვეა, რომლებსაც ასტროფიზიკოსთა მიერ რეალური ახსნა ვერ დაეძებნა, გარდა იმისა, მათ უწოდეს „გალაქტიკები“. როგორც ირკვევა, ნასა-ს სპეციალისტებმა მოგვიანებით ინტერნეტით გაავრცელეს ეს კადრები, რითაც ჩაბნელებული სამყაროს საზღვრებს გარეთ ოდესღაც ჩარჩენილი ზეციალის ამსახველი ეპიზოდები წარუდგინეს მსოფლიოს. თან აინტერესებთ, ვინ როგორი მოსაზრებისაა ამის თაობაზე და, როგორც ხდება-ხოლმე, ალბათ თავის ხალხს დაავალეს, ეს ფოტოები სხვადასხვა სახელმწიფოში გვაჩვენონ მათივე აზრით „მოსულელო“ ტიპებს ერთი საერთო დასკვნის ჩამოყალიბების მიზნით. ვგონებ თვითონაც არ იციან, რა სახის სინათლის ეპიზოდები უნდა გამოჩენილიყო „ჰაბლის“ ტელესკოპით. ჰოდა, ერთ დღეს მოვიდნენ ჩემთანაც, რა არისო.

როცა ეს ფილმი დაიწყო (ბმული ამ სტატიის თავშია), პანორამების ხარისხიდან გამომდინარე გეგონებოდათ, თითქოს შორეული კოსმოსი გადაღებულია კინოკამერით. მაგრამ მალევე მივხვდი, ეს ასე არ არის და საქმე გვაქვს უამრავი „სტოპ“ კადრების სერიულ გადათვალიერებასთან მარცხნიდან მარჯვნივ ან – პირიქით. კოსმიური წყვდიადი რომ აგებულია თითო-თითო კადრით, ამას ადვილად მიხვდებოდით თქვენც, საათ-ნახევრის განმავლობაში მონიტორზე ვერ შევნიშნე არც ერთი მოციმციმე ვარსკვლავი, ისინი უწყვეტად ანთია, ე.ი. კადრებს აკლია დინამიკა, არადა წესით ნებისმიერი მათგანი უნდა ციმციმებდეს. შევნიშნე ისიც, ზესინათლის ეს უცნაური ფრაგმენტები სპირალისებრ არ ბრუნავენ, როგორც ეს ვარსკვლავთა მეტახვრელებს სჩვევიათ. მკითხეს, აბა, რასთან გვაქვს საქმე?! არც მეტი, არც ნაკლები, – გასული ეპოქების მოძღვართა მიერ აღწერილ მე-9 ცასთან! (იხ. ილუსტრაცია 1), და დავადგინე, როგორც იქნა, ადამიანის მოდგმამ დაინახა სფერული სივრცის მიღმა არსებული გაკაშკაშებული ზე-არეალის ფრაგმენტები. ეს კი ნიშნავს, ძველთა კოსმოგონიური ცოდნა მართლდება და ამით იღვიძებს გეოცენტრიზმი. ამ ფილმის ცქერისას გამიჩნდა სხვა ეჭვი, ნასა-ს წარმომადგენლებმა რატომ არ გადაიღეს ცის თაღი კინოკამერით, არა აქვთ?! თუ ისინი წინდაწინ ფოტოკამერას ამაგრებდნენ საფრენ აპარატზე, რა პრობლემა იყო იქვე დაემონტაჟებინათ მძლავრი ციფრული კინოკამერა.

ასეთ დასკვნამდე მივედი: არც გამოვრიცხავ ეს ფოტომასალა დაფიქსირებულია კინოკამერით, მაგრამ მეცნიერებს არ აწყობთ რეალური კადრების გავრცელება. რატომ... თუ ცამრგვალი გადაიღეს კინოკამერით, ფილმის დემონსტრირებისას სპეციალისტები შენიშნავდნენ იმ ზესინათლეთა საზღვრებისა და ფორმების უფრო აჩქარებულ ცვლილებებს, ვიდრე წარმოუდგენიათ, რაც სასტიკად ეწინააღმდეგება სწავლულთა დასკვნებს. კერძოდ, დღეს აღიარებული მათი თეორიების თანახმად, „ყოველი ასეთი შორეული ზეციალი – გავარვარებული გაზია, ერთგვაროვანი გალაქტიკები, რომლებშიც განთავსებულია მილიარდობით ვარსკვლავები და მზეები“! აქედან გამომდინარე, თუ მართლა კინოკამერით დააფიქსირეს ეს ეპიზოდები და ფილმის დემონსტრირებისას მანძილი იმ სინათლის ბურთულებს შორის თვალით შესამჩნევად იცვლება, გამოდის, ასტროფიზიკოსების მიერ აღიარებულ ცოდნას ემუქრება სერიოზული ბზარი, ამ ყველაფერს კი ერთბაშად ვერ მოუძებნიან ლოგიკურ ახსნას. ამიტომ გავრცელდა არა ნამდვილი ფილმი, არამედ „სტოპ“ კადრებით შეკოწიწებული მონტაჟი, ოღონდ – პანორამების სახით, რაც ილუზიას უქმნის მაყურებელს, თითქოს შორეულ სივრცეს მოძრავი კადრებით ათვალიერებდეს.

დახედეთ მე-7 ილუსტრაციას, ის არ ბრუნავს. ცის მეცნიერებისთვის დღემდე გაუგებარია შემდეგი ფოტოგამოსახულების რეალური არსობრიობაც (ილუსტრაცია 8), რომელიც ბრუნავს და მას უწოდეს „გალაქტიკა“. იგი ფრიად ნელა ტრიალებსო და პირად არეალში წარმოშობს უამრავ ვარსკვლავებსა და მზეებს. ასე სჯერათ მეცნიერებს? კი ბატონო, მოვრჩეთ უაზრო კამათს! სინამდვილეში არანაირი „გალაქტიკა“ ჩვენს სამყაროში არ არის, ასეთი რამ ლოგიკურად ვერ თავსდება საღი აზროვნების ფარგლებში. ოღონდ, მე კი არ უარვყოფ ამას... საღად დააკვირდით: თუ გალაქტიკები განფენილია ჩვენსავე სამყაროში, ამ შემთხვევაში ნებისმიერი ელემენტარული ნაწილაკის აღნაგობა იქნებოდა სხვანაირი; თუ ამას დავიჯერებთ, გალაქტიკები ამ სამყაროს იქითაა და დედამიწიდან მათი სრული სხეულები მოჩანს, მაშინ, ვიდრე „ჰაბლის“ ობიექტივი მეგაშორეულ სპირალებს დააფიქსირებდეს როგორც „გალაქტიკებს“, კადრში ჯერ ჩვენი სამყაროს ირგვლივ დავანებული პლაზმა უნდა გამოჩნდეს, რომლის ფოტოფაქტებიც არ აქვთ, შეუძლებელია, ვერ დააფიქსირებენ ამას. უძველეს კოსმოგონთა ლოგიკური და დამაჯერებელი სწავლებით კი სამყარო – ბნელი და ცივი სფეროა, რის ირგვლივაც დავანებულია ოდენობით სამჯერ მეტი ზესინათლე, ისაა მე-9 ცა, რის კადრებსაც ახლა დაათვალიერებთ. ანიმაციური ტელეკადრებით რომ გვასულელებენ, თითქოს კოსმიურმა ხომალდმა „მზეს შემოუარა“, არ დაიჯეროთ, სერიოზული ნონსენსია! დღესაც არ იციან, რას წარმოადგენს მზე.

ალბათ მკითხავდით, აბა რა არის მე-8 სურათით წარმოდგენილი ხვია?! ძველი ცოდნით ეს გახლავთ დედამიწასთან შედარებით ახლოს მდებარე ერთ-ერთი ვარსკვლავი. ნებისმიერი მათგანი ბრუნავს სპირალისებრ, რომლის ზე-ხვრელშიც შემოდის სამყაროს ირგვლივ დავანებული პლაზმის უამრავი მრგვალი ზე-ნამცეცი სფერული ელვების სახით, სწავლულებს კი „მზეები“ ჰგონიათ. შემდეგ ისინი ცივდება და „ცის ნაგავის“ სახელით წვრილ მეტეორებად ან მსხვილ ასტეროიდებად დაფრინავენ კოსმოსში. თუ მათ ჩვენი პლანეტის გრავიტაციის არემდე შემოაღწიეს, რომელიმე ოკეანეში, ზღვაში ან მთებში ცვივა, მაგრამ პატარებია და დედამიწას ვერ სპობენ. დანარჩენ შემთხვევაში ასტეროიდების წარმოჩენის რეალური მიზეზები უცნობია და არავინ იცის, როგორ უნდა წარმოშობილიყო ღია სივრცეში დიდრონი ლოდები. თუ არადა, ისინი დედამიწიდან „აცვივდნენ“ შორეულ კოსმოსში?! ამის აღიარება და, ჩათვალეთ, ჩვენს პლანეტას მიზიდულობის უნარი არ ჰქონია. ახლა ვნახოთ, როდის დაწყებულა აზროვნების ქაოსი...

ძველბერძენთა თქმით, „ასტეროიდები – ვარსკვლავების სახეებია“ (იხ. „უცხო სიტყვათა ლექსიკონი“), მაგრამ ესეც ტყუილია, დღეის მეცნიერებმა კი მათ უწოდეს „მცირე პლანეტები“. მოკლედ, რა რას წარმოადგენს და ასტეროიდი ცხელი ვარსკვლავია თუ ცივი პლანეტა, ვერც ამას დაადგენთ წესიერად. აი, რა დაგვმართა „კალი-ჲუგას“ სულიერების დაღმავალმა გზამ. ვიმეორებ: თუკი ასტეროიდი ჩამქრალი ცივი მატერიაა, პატარა პლანეტა, ტელესკოპებით როგორ დაინახეს „გავარვარებული აპოფიზი“, რასაც, ცის მეცნიერთა განმარტებით, ჯერ „ასტეროიდი“ უწოდეს, შემდეგ – „პლანეტა იქსი“, მერე თქვეს, ცის კაბადონზე მისი სახით ახალი მზე გამოჩნდაო. აი, ქაოსური შემეცნების მშვენიერი ფაქტი. დღეს ყველა თავისას ამტკიცებს. ამათ ვენდო?! მე იმიტომ მჯერა ძველი რელიგიური ხელნაწერებსა, ისინი განვლილ ეპოქაში იქმნებოდა პირადად უზენაესი ღმერთის კარნახით, გამოცხადებით ასწავლიდა კაცობრიობის ლიდერებს.

დახეთ, რა ხდება: ასტრონომთა უმრავლესობა ამტკიცებს, რომ ჩვენი პლანეტა 4.500.000.000 წლისაა. სწავლულთა მეორე ჯგუფი კი გვიდასტურებს, „დედამიწის გრავიტაციული ველის დიამეტრიდან გამომდინარე, ეს პლანეტა სულ რაღაც 10.000 წლისაა“! აი, გეოცენტრიზმის იგნორირებით როგორ წვალობს მეცნიერული დასი. მათი აზროვნების შეუთავსებლობის შემდეგი ფაქტი ასეთია: ტელეკომპანია „დისქოვერის“ არხზე სიცოცხლის წარმოშობის შესახებ ისაუბრა თოთხმეტმა ცნობილმა ასტროფიზიკოსმა. ყოველი მათგანი ურთიერთგამომრიცხავ ვარაუდს აყალიბებდა, თუ რით დაიწყო ყველაფერი. იბადება შეკითხვა, როგორ შეიძლება ერთი სამყარო გაჩენილიყო 14 სხვადასხვა ვარიანტით, ეს ხომ სასაცილო აბსურდია! დავუშვათ, ერთ-ერთი მათგანის მოსაზრება როგორღაც სიმართლეა, დანარჩენი ცამეტი ხომ ცდება. მაშ, რატომ ვენდო მეთოთხმეტეს?! და თუ ყველა ამათგანი სწორს ამბობს, ეს იმას მაგონებს, მივაგნოთ ერთი ბალღის 14 ნამდვილ დედას. ასეა?! სხვათაშორის, ასეთი აბდალი ვერსიების რაოდენობამ კიდევ მოიმატა ბოლო წლებში და ამჯერად გვაქვს სამყაროს წარმოშობის 23 სხვადასხვა მოდელი! მოკლედ...

ფრაზა ძველინდური წიგნიდან „სიცოცხლე მოდის სიცოცხლისგან“ (ქართული გამოცემის გვ. 51): „მეცნიერთა ყოველი გათვლა და დასკვნა მცდარია“! რაც შეეხება „ახალი აღთქმის“ სწავლებას, „მე-2 ტიმოთეს“ ტექსტში წერია (3-7): „ერთთავად რომ სწავლობენ და ვერასგზით ვერ აღწევენ ჭეშმარიტების შემეცნებას“. გია დვალს წააკითხეთ, უაზროდ გაპიარებულ ფიზიკოსს. ბევრი კი დაისწავლა, ზეპირად იცის ფიზიკის საგანი, მაგრამ ისიც აზროვნების ჩიხშია, აზრზე ვერ მოდის, რომ გზასაცდენილი კვლევის მსხვერპლია და თავისი პიროვნება ჰგონია „ფუნდამენტალური მეცნიერების“ წარმომადგენელი. მე თუ მკითხავდით, გია დვალი არის გენიალური ფიზიკადმცოდნე, და არა ფიზიკოსი. წლებია მის ლექციებს ვესწრები და შევამჩნიე, როცა ის საუბრობს, აუდიტორიაში ყოველთვის გროვდება უარყოფითი ველი. თვითონ არ არის უარყოფითი ადამიანი, ძალიან ნაკითხი, თავაზიანი და წესიერი ახალგაზრდაა, თუმცა გონება შეყო საერთაშორისო კვლევის ისეთ აბსურდულ სფეროში, ფაქტობრივად, იგი ეძებს არაფერს. ამიტომ ვერ დადასტურდა მისი კერძო მოსაზრებები ცერნის ლაბორატორიაში, ვერც დადასტურდება. ბატონი დვალი დიდი აზროვნებისთვის ჯერ ბალღია.

გია დვალის ბოლო საუბარი, სადაც დავესწარი, შედგა თბილისში, ფიზიკის ინსტიტუტში... ერთი იქაურობა გენახათ, დარბაზში დაივანა „შავმა ხვრელმა“. დანარჩენების სახეებს ვაკვირდებოდი, მისი კოლეგებით გადავსებულ აუდიტორიაში თითქმის ყველა სანახევროდ თვლემდა. საქმე იქამდე მივიდა, წამოდგომა მსურდა და მეყვირა – ხალხო! რას უსმენთ!!! – მაგრამ ალბათ ნებისყოფა მეყო და სიმშვიდეს მოვუხმე. შინ რომ მივედი, გაუკუღმართებულ ცხოვრებაზე ბრაზმორეულმა, ისევ ინდურ რელიგიასთან დაკავშირებული ერთ-ერთი გამოცემა გადმოვიღე და ნახეთ, რა წერია: „მეცნიერება დაფუძნებულია არასწორ თეორიაზე. მათი ყოველი გამოთვლა და დასკვნა მცდარია, ხალხი კი იტანჯება ამის გამო. როდესაც ყველა ეს მცდარი მეცნიერული თეორია გასწორდება, მოსახლეობა ბედნიერი გახდება... ჩვენ უნდა ვებრძოლოთ მეცნიერებს და დავამარცხოთ, წინააღმდეგ შემთხვევაში ისინი არასწორი გზით უძღვებიან საზოგადოებას“ (წიგნიდან „სიცოცხლე მოდის სიცოცხლისგან“. ქართული გამოცემა. 1990 წ. გვ. 51). მართლაც, ყველაზე საშიში ხალხია! მათ უფრო ნაკლებად განვიცდი, ვინც სადარბაზოში დაგხვდებათ და სამკაულს წაგართმევთ, ბოლოს და ბოლოს, ოქროა, ლითონი. მწიგნობართა გზააბნეული ცოდნით კი მთელი მსოფლიო ტრაგედიას უახლოვდება! ეუბნები, გინდა გააგებინო... ვერ იგებენ. ეს რა დამართნია ცოდნის კერას!!!

თუნდაც ამ შემთხვევაში, ხომ უნდა დაინტერესდნენ, რა გვიშლის ხელს და რატომ ვერ ვხედავთ ვერასოდეს დედამიწიდან შეუიარაღებელი თვალით მე-7 ილუსტრაციაზე ასახულ ციალს, ალბათ არც არსებობს?! მაშ, რა დაინახა „ჰაბლის“ ობიექტივმა! ან რატომ გვარწმუნებს უძველესი სასულიერო ლიტერატურის ყველა ავტორი, რომ სამყაროს იქით ნამდვილად ლივლივებს მე-9 ცა. და ნახეთ, ამ მხრივ რაოდენ საღ პასუხს გვთავაზობს ჯანმრთელი ლოგიკა: შავი კოსმოსის მიღმა დავანებული ზესინათლის მბრუნავი გამონათებები (ილუსტრაცია 8) მოჩანს იმიტომ, ისინი ზე-ხვრელებია და მათი ცენტრალური სხივები „მილების“ სახით მოემართებიან დედამიწისკენ, რასაც შორეულმა წარსულმა უწოდა „სიცოცხლის ხე“! ხოლო არამბრუნავი ზესინათლის დანახვა (ილუსტრაცია 7) შესაძლებელია მხოლოდ მე-9 ცის წინარე შრეში, სამყაროს საზღვართან, ან ძლიერი ტელესკოპით უნდა გახედო. და რატომ ესეც არ მოჩანს ჩვენი პლანეტიდან? მის პასიურობას დედამიწასთან მომართებაში განაპირობებს ის, რომ არ ბრუნავს, არც მეტამილს ჰქმნის სამყაროს გადაშავებულ სივრცეში, რის გამოც ეს ძლიერი ზე-შუქი ვერ აღწევს აქამდე, რათა თვალმა დააფიქსიროს იგი. არადა, აღარც დიდი წინაპრები არიან, გვეკითხა მაინც, მათთან გვესაუბრა...

ვთქვათ, სადმე ქუჩაში გადავეყარეთ ძველი ეპოქების ქურუმს, ვითომც ჩვენს დროში შემოსულა რეინკარნაციით. დგას თავიან-ტანიანად სამოსელით დაბურული და ფიქრობს – ღმერთო, სად მოვხვდი! ვაჲ, რა დამართნია ადამიანის მოდგმას!!! – ჯერ თავაზიანად მივესალმოთ. მოკრძალებით მივუახლოვდეთ. ჩანთიდან ეს ფოტოები ამოვიღოთ და ვთხოვოთ, პირად სახეს თუ არ გვიჩვენებს, ის მაინც განმარტოს, რა სახის ელვარება დააფიქსირა „ჰაბლმა“ შორეულ სივრცეში და ამ ფოტოსურათების რეალური არსობრიობა აგვიხსნას (ილუსტრაციები 7, 9, 10, 11). სახედაბურული ქურუმი კადრებს დახედავდა და დინჯი ხმით გვეტყოდა: „როდესაც თქვენი დროის თვითმფრინავით წვიმიან ამინდში მგზავრობთ, ერთხანს მოშავო ღრუბლების ქვემოთ ხართ. როცა საფრენი აპარატი მეტად აიწევა, თუ ეს ხდება დღისით, ვინაიდან მუქი ღრუბლების მაღლა მზეა, მათ სისქეში თანდათან გაჩნდება მზიანი ეპიზოდები. ეს ფოტოები, ბოლო ჟამის საცოდავო ხალხო, ასახავს შავი კოსმოსის იქით გარდამავალ ზე-განათებულ კადრებს. თუ სივრცის შრეებს გაუყვებით და, წვიმიანი ღრუბლების მსგავსად, სფერული სამყაროდან გახვალთ, გარდაისახებით ზეციალში, ისაა მე-9 ცა, იქაა ნეტარი ცხოვრება, რაც თქვენ გაკლიათ. გამიგეთ, შვილებო?! ვიდრე აქ ვარ, მკითხეთ, რა არ იციან თქვენმა მოწინავე მეცნიერებმა. რით ვერ გაიგეს, რომ ძველი ეზოთერული ცოდნა – ახალი ფიზიკაა“! კი მაგრამ, თუ წარსული უფრო ჩლუნგია აზროვნების მხრივ, საიდან იცოდნენ ეს ყველაფერი?! თუ არადა, ამ სტატიის პირველ ილუსტრაციას ახედეთ, სფერული სამყარო დაგვიხატეს მის იქითა ზესივრცეების ჩათვლით, და ამაზე თანამედროვე მეცნიერები იცინიან. რამდენად სანდოა ამ ფოტომასალის „ქურუმისეული“ კომენტარი...

საქმე ის არის, ვერც სპეციალისტები გაერკვნენ, რა სახის სინათლე უნდა დაენახა „ჰაბლის“ ფრიად შორეულ კოსმოსში, აღარც იმის აღიარება სურთ, რომ სამყარო სფეროა და გააჩნია თავისი საზღვრები, ეს გამოიხატება შავი და ცივი სივრცის თანდათან გარდასახვაში ზე-იქით დავანებული გავარვარებული ციალის სახით, რასაც დღეს დედამიწელები ვაფიქსირებთ, ოღონდ – „ჰაბლის“ გამოყენებით: აი, ფაქტები – ფოტოები! ამრიგად, თუ სულით დიდმა წინაპრებმა უბრალო ნახატების სახით დაგვიტოვეს იმის ცოდნა, სინამდვილეში რა ხდება სამყაროს ირგვლივ, მაგრამ აპარატურით ვერ აფიქსირებდნენ ამას, დღეის ადამიანმა შეძლო მისი ფოტოგადაღება, მაგრამ ერთი განსხვავებით: ცის შემსწავლელ მეცნიერთა წრეებმა სამყაროს რეალური სახე არ იციან და ეს ფრაგმენტები ხან „გალაქტიკებია“, ხანაც – „მაცივარი“! ანდა, განა როგორ დაეცნენ სულიერად, პარალელური შრეების დაფარულ გაკაშკაშებულ ზესინათლეს დღეის ფიზიკოსებმა უწოდეს „ბნელი ენერგია“. გესმით რა ხდება, უფლის ციალი შეადარეს სიბნელეს!

ვთქვათ, უბრალო მკითხველმა მაინც დაიჯერა, რომ შორეული სივრცეების ნებისმიერი მბრუნავი შუქი – ვარსკვლავებია. დანარჩენ შემთხვევაში რას წარმოადგენენ დიდრონი არამბრუნავი სინათლეები? როგორც იქნა ვრცელი საუბრით მოვედი პასუხთან: ისინია ნამდვილი ხომლები! როცა სფერული სამყაროს საზღვართან გარეთა მზე ჩაივლის რომელიმე არამბრუნავი ციალის სიახლოვეს, იმ გაცისკროვნებული არეებიდან ჩაბნელებული სამყაროს შიგნით შემოსხივდება სხვადასხვა ხარისხის ზე-ენერგიები, რაც დედამიწაზე ჩვილთა შობადობაზე ზემოქმედებს. აი, რა ყოფილა ასტროლოგია. და რატომ დაგვიტოვა წინაპარმა ვარსკვლავიერი ცის ნახაზები ცხოველთა ან საგნების გამოსახულებით როგორც „თანავარსკვლავედები“, ბოლოს და ბოლოს, მნათობთა ჯგუფებია ნამდვილი ხომლები თუ „ჰაბლით“ დაფიქსირებული ეს სინათლეები?! საქმე რაშია...

ვინაიდან ხომლთა გამოსხივება ძლიერი სინათლის სახით არ აღწევს დედამიწამდე და ვერ ვხედავთ, ბოლო ეპოქების განმავლობაში აუცილებელი გახდა შეექმნათ რამენაირი მეთოდი, რითაც აქლემებითა და ხის გემებით მოგზაურობის შემთხვევებში ვაჭრები გზას გაიკვლევდნენ, ეს იყო გასული საუკუნეების ნავიგაციის ერთგვარი სახელმძღვანელო. დედამიწის მოსახლეობას ნამდვილ ხომლთა სახე და არსობრიობა თანდათან მიავიწყდა და ისინი ეგონა მხოლოდ და მხოლოდ ვარსკვლავთჯგუფები. ასე არ არის. ვარსკვლავთა მიღმა, სადაც კოსმიური „უკუნითი უკუნისამდე“ მთავრდება, იქ არის ხომლთა, ანუ ზოდიათა გიგანტი ზე-ხვრელები. ხოლო იმ სიბრტყეს, სადაც ასტროლოგიის მიხედვით დავანებულია თვეთა ჰოროსკოპების მხოლოდ 12 ხომლი, ეწოდება „ზოდიაქოს წრე“, ის – იგივე ეკლიპტიკაა, მაგრამ ვერც ამას დააჯერებთ ცის მეცნიერებს. ამრიგად, რასაც ხედავთ, დღეის შემდეგ ღამის მნათობთა ჯგუფებს ისევ „თანავარსკვლავედი“ დაუტოვეთ სახელად, ხოლო რეალური ხომლები ყოფილა თანავარსკვლავედების მიღმა, მათ გასწვრივ დავანებული ზესინათლეების ფრაგმენტები, რომლებსაც უკვე ვეღარ ვხედავთ კოსმოსში ძლიერ ჩამობნელების გამო.

სამყაროს ირგვლივ შემოწერილი სიკაშკაშის სახით ისეთ მდიდარ ზე-პალიტრასთან გვაქვს საქმე, ფერადიც რომ იყოს რომელიმე გამოცემა, მსოფლიოს ვერც ერთი თანამედროვე ოფსეტური სტამბა ვერ შეძლებს ისეთი ფერთასვლის ქაღალდზე გადატანას, რაც ზე-იქაურობას ახასიათებს. წუთისოფელი მიილია... ამას რა მიხვედრა უნდოდა, ელემენტარულ ნაწილაკთა ნებისმიერი ერთეული იმეორებს სფერული სამყაროს სრულ სურათს. დალოცვილებო, წინ გვიდევს ფაქტი – ხომლთა რეალური ფოტოკადრები! ახლა რაღა ვქნათ, ძველებს დავუჯეროთ თუ აზროვნების თანამედროვე ქაოსში ჩავრჩეთ?! აი, როგორ ავნო პოლონელი ბეცი ასტრონომის ჰელიოცენტრულმა ილუზიამ ასტროლოგიას, რის გამოც ცის მეცნიერებმა ეს გენიალური დარგი უარყვეს. სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავ, გასული ეპოქების კოსმოგონიურ აზროვნებას უნდა დავუჩოქოთ და ბევრი რამ ვისწავლოთ მათი „მცდარი“ დასკვნებით.

და ბოლოს, ხელმეორედ ჩავსვი და აგერაა მე-11 ილუსტრაცია. განსაკუთრებით დააკვირდით, ნუთუ ვერ ამჩნევთ, ზესინათლე დავანებულია შავი კოსმოსის იქით, მის გაღმა. მცირე ხანს თვალდაუხამხამებლად უცქირეთ ამ კადრს... აშკარად დააფიქსირებთ თვალსმიფარებული სივრცეების აზრობრივ სართულებს და შეამჩნევთ, მუქი კოსმოსი უფრო აქეთაა, თქვენკენ, ხოლო ზეთეთრი კოსმოსი იქით! მათ შორის კი შეინიშნება ერთგვარი გამჭოლი ზე-ხვრელები, საიდანაც წყალობის სახით ზესინათლე შემოიღვრება.